Kujawskie kapliczki

Mijamy je jadąc i zatrzymując się na „rozstajach dróg”. Stoją samotnie jako znaki ludzkiej dobroci i podzięki – za uzdrowienie, przeżytą wojnę, wdzięczność, opiekę i chwałę dla wiary.

Są jednocześnie symbolem zadumy dla ludzi, którzy idą i muszą wybrać kierunek. Można się zatrzymać, zastanowić i wewnętrznie poradzić samego siebie jak iść i jak żyć? Podróż ma również wymiar sentymentalny. Zwłaszcza w dawnych czasach gdzie świadomość człowieka była bardziej związana z legendami, przesądami, z Kujawami wyruszano w nieznane i one właśnie pomagały w zadumie i podjęciu dalszego kierunku pieszego marszu a nawet wyboru drogi życiowej. Modlitwa dawała poczucie oczyszczenia, spełnienia i utrzymywała w poczuciu wiary. Eliminowała ludzką samotność w postaci bycia z Bogiem.

         Przydrożne figurki to już sztuka sakralna i jeszcze ludowa. Każda ma własną niepowtarzalną historię. Na pewno bliżej im do ludowości, choć używanie słowa „sztuka” dotyczy niewielkiego procenta. Jedne z najstarszych kapliczek na naszym terenie (Kujaw)  znajdują się w Seroczkach kapliczka z 1780 r. W miejscowości Chalno gdzie w granitowym cokole znajdują się kamienie z rozebranej świątyni z 1124 r. Jest to figura Magdy Magdaleny opierająca się o krzyż . W miejscowości Piaski pod Kruszwicą  na szczycie drewnianego słupa zamieszkała rzeźba św. Jana Chrzciciela z pierwszej połowy XIX wieku. Najstarsze murowane figury, kaplice, czy nawet krzyże pochodzą XIX wieku, bądź początku XX.

         Nabożeństwa pod figurami to piękny zwyczaj i raczej coraz rzadszy. Powinniśmy jednak kultywować tę tradycję jako symbol wiary w Boga. Kapliczki i krzyże przydrożne mają, także dodatkowy wymiar – mistyczny otulony jednocześnie tajemnicą świata pozagrobowego. Stoją, również w pobliżu cmentarzy lub na cmentarzu i symbolizują miejsce od którego powinno się odprowadzać zmarłego w ścisłej trosce o jego zbawienie. Towarzyszą nam na Kujawach w Piotrkowie i okolicach jako stałe elementy pejzażu. Uzupełnienie natury, „słupa bożego” symbolicznie wskazującego drogę w świecie doczesnym.

                                                                                   Piotr Kołodziejski

Poprzednie Następne

Informacje o artykule

Dodaj komentarz:

Podpis:*

Treść:*

Kod:*